metamorfoza co to jest

To się nazywa metamorfoza! 朗 Co sądzicie? 殺 #salon #fryzjerski #artistique #konin #poland #hairdresser #hairstylist #hairinspiration #hairstyle #hairgoals #fryzjer #włosy #perfect #hair #color 4Nails Joanna Wojtyczko - Salon kosmetyczny oraz sklep internetowy: Kolejna mała metamorfoza. Zatrzymaj się i przeczytaj jeśli możesz. To nie jest łatwe, ale ona nigdy się nie poddaje. Widoczne efekty na jej ciele świadczą o tym, jak bardzo pracowała, aby zbudować mięśnie i pozbyć się tkanki tłuszczowej.A co z dietą ? Karolina wprowadziła post przerywany, co wymagało silnej dyscypliny i kontroli, zwłaszcza w obliczu swoich ulubionych dań. Internet, w poszukiwaniu czegoś, co pozwoli mi normalnie zasnąć - zero, nada To nic, że do punktu krytycznego - 6.00, dalej będę kreatywnie kończyć pracę, to nic, że z trudem daje się ukryć zmęczenie, to nicmoje małe leniwce przyzwyczają się, że "pani" jest co raz bardziej podobna do ulubionych zombiakowanych lalek. Na maturze ustnej wymagane jest odniesienie się do przynajmniej jednego kontekstu. Co ważne, wymagania egzaminacyjne pozwalają na wykorzystanie więcej niż jednego kontekstu z tej samej dziedziny. Ocena nie zostanie więc obniżona jeśli użyjemy 2, lub 3 kontekstów politycznych, muzycznych czy historycznych. Frau Sucht Mann Für Eine Nacht. Czy przydatne? Definicja metamorfoza Co to znaczy METAMORFOZA: przekształcenie, przemiana, przeobrażenie. Czym jest metamorfoza znaczenie w Słownik definicji na M . Przemiany bohaterów literackich dokonują się na kilku płaszczyznach – może to być przemiana wewnętrzna lub zewnętrzna; przemiana może być konsekwencją doświadczeń, jakich doświadcza bohater, jego własną decyzją albo też może zostać narzucona przez siły zewnętrzne. W literaturze wszystko jest możliwe, więc poza przemianami psychologicznymi, także metamorfozy o charakterze magicznym i fantastycznym zostają uprawomocnione. Największym klasycznym dziełem podejmującym tematykę przemiany bohaterów są „Metamorfozy” Owidiusza. Przemiany dokonujące się na bohaterach utworu mają charakter holistyczny, a ich sprawcami są najczęściej mściwi bogowie. Zemsta spotyka między innymi doskonałą tkaczkę, Arachne, która staje w szranki z samą Ateną. Za swoją zuchwałość zostaje przez boginię zamieniona w pająka. Inna bogini, Afrodyta, mści się natomiast na Narcyzie, który wzgardził miłością jej nimfy, Echo. Za karę młodzieniec zakochuje się w samym sobie i z niespełnienia umiera, a na jego grobie wyrasta kwiat, który nazwany zostaje narcyzem. Sama zaś nimfa przemienia się w zjawisko nazwane od jej imienia echem. Dla czytelników, zwłaszcza współczesnych Owidiuszowi, metamorfozy te stanowią mityczne wyjaśnienie zjawisk w otaczającym nas świecie. Zupełnie inny charakter mają metamorfozy bohaterów literatury XIX oraz przełomu XIX/XX wieku: Jacka Soplicy w „Panu Tadeuszu”, Andrzeja Kmicica w „Potopie” oraz Raskolnikowa w „Zbrodni i karze”. Przemiana pierwszych dwóch bohaterów jest niemal identyczna (co zresztą może wynikać z inspiracji Sienkiewicza dziełem Mickiewicza) - w obu utworach mamy do czynienia z zabijakami, którzy dzięki swej działalności patriotycznej, w przebraniu i pod zmienionym nazwiskiem (ksiądz Robak i Babinicz), dostępują odkupienia młodzieńczych win. W przypadku Raskolnikowa metamorfoza bohatera dokonuje się już podczas katorgi (choć pewnie jej zalążki dostrzec można dużo wcześniej), gdzie przyjdzie mu odkupić swoją winę za popełnione morderstwo. W przemianie wewnętrznej pomaga mu ukochana Sonia oraz Biblia. Wszystkie wymienione postaci łączy jedno - ich metamorfoza ma charakter duchowy. Każdy z bohaterów na różny sposób błądził, jednak wszyscy oni w końcu uznają swoją winę i podejmują pokutę, która odmieni ich dotychczasowe życie i stosunek do świata. Najciekawszym rodzajem metamorfozy jest ta zaproponowana w opowiadaniu Julio Cortázara, „Aksolotl”. Bohater utworu ma w zwyczaju odwiedzać miejskie zoo, w którym szczególnie upodobał sobie akwaria z nietypowymi płazami, aksolotlami. Mężczyzna przygląda się małym, różowym stworzeniom bardzo wnikliwie, dostrzegając w ich anatomii cechy ludzkie. Zwłaszcza drobne, różowe paluszki wydają mu się bardzo podobne do jego własnych. Podczas jednej z tego typu wizyt bohater zastanawia się nad wewnętrznym życiem aksolotli i gdy odchodzi, jego świadomość nie podąża już za ciałem człowieka, lecz pozostaje we wnętrzu różowego zwierzątka, które przygląda się odchodzącemu człowiekowi z uwagą. Taka metamorfoza nie ma znaczenia ani magicznego, ani też duchowego. To, co spotyka bohatera opowiadania znajduje się na pograniczu psychologii i fantastyki - obie bowiem interpretacje są dopuszczalne. Jak dowodzą przywołane dzieła, metamorfoza bohatera może mieć w literaturze bardzo różne oblicza i znaczenia – począwszy od mitycznych transformacji stanowiących próbę wyjaśnienia otaczających człowieka zjawisk przyrody, poprzez głębokie, psychologiczne przemiany, pobudzające do rozważania nad zmiennością ludzkiej natury i możliwością moralnej poprawy, aż po zupełnie fantastyczne wcielenie w inną istotę za sprawą maniakalnej obsesji na jej punkcie. Rozwiń więcej Przejdź do zawartości Ile dni do matury?KontaktMoje kontoKoszyk Kursy WideoKursy E-bookKorepetycjeFiszkiNotatki i ZadaniaO NasBlog Pokaż większy obrazek Metamorfoza owadów – zupełna i niezupełna Co to jest metamorfoza owadów – zupełna i niezupełna Na początku trzeba pamiętać, że owady przechodzą dwa rodzaje rozwojów: prosty i złożony. Metamorfozy zupełna i niezupełna występują wyłącznie u owadów ze złożonym cyklem rozwojowym. W cyklu prostym nie występują przeobrażenia żadnego rodzaju, nie ma stadiów rozwojowych jak larwa czy poczwarka. Trzeba o tym pamiętać, ponieważ często metamorfoza niezupełna mylona jest z rozwojem prostym. A teraz do sedna: Metamorfoza zupełna u owadów nazywana jest inaczej przemianą z przeobrażeniem zupełnym, co oznacza, że w cyklu rozwoju owada występuje forma (stadium) poczwarki, czyli osobnik młodociany nie jest podobny do dorosłego. Inaczej jest przy metamorfozie niezupełnej (inna nazwa to przemiana z przeobrażeniem niezupełnym), tutaj w cyklu rozwoju owada nie występuje stadium poczwarki, a więc larwa, osobnik młodociany przypomina dorosłego osobnika. Przykładem owada, u którego występuje przemiana zupełna jest motyl paź królowej a owad, u którego występuje przemiana niezupełna to na przykład pasikonik zielony. Jak wyglądają schematy metamorfozy zupełnej i niezupełnej? Przeobrażenie niezupełne (Hemimetabolia) przebiega według schematu: Jajo → larwa → owad doskonały (imago) Przeobrażenie zupełne (Holometabolia) Jajo → larwa → poczwarka → owad doskonały (imago) Jajo Owadzie jaja są małe, osiągają kilka milimetrów. Ubarwienie jest bardzo różne, w zależności od miejsca i warunków, w jakich zostaną złożone. Występuje ubarwienie kremowe, żółte, czerwone, zielonkawe a nawet czarne. Kształt jaj jest głównie obły, ale mogą też być jaja posiadające wyrostki, które mają funkcje czepne i upodabniają je do rośliny, do której są przytwierdzone. Jaja motyli mogą być bardzo różnorodne w kształcie. Liczba składanych jaj zależy od tego, w jakich warunkach będzie żyła larwa. Jeżeli jaja zostaną złożone w widocznym miejscu, ich liczba będzie większa, by jak największa liczba larw miała szanse na przeżycie. Co ciekawe, samice popularnych w Polsce grabarzy (Nicrophora spp.) składają maksymalnie do 10 jaj, którymi się opiekują. Stadium larwy Larwy owadów o przeobrażeniu niezupełnym mocno przypominają osobnika dorosłego, czyli imago. W przypadku niektórych owadów (np. ważek) larwy znajdują się pod wodą, dlatego wykształcają one system przystosowań do zycia w środowisku wodnym, np. skrzelotchawki, ułatwiające wymianę gazową pod woda. Larwy ważek wyposażone sa również w narząd chwytny – maskę, który odpada w czasie przeobrażania się w imago. Larwy szybko rosną, dlatego linieją, by zrzucić za mały chitynowy pancerz i wytworzyć nowy. Larwę, która zaraz przeobrazi się w postać dorosła można poznać po zalążkach skrzydeł na tułowiu. Larwy owadów o przeobrażeniu zupełnym są dużo bardziej zróżnicowane między sobą niż te z przeobrażeniem niezupełnym. Jest wiele typów larw o przeobrażeniu zupełnym, dzielą się one na typy: – larwy oligopoidalne: należą do niej głównie larwy chrząszczy. Posiadają trzy pary odnóży na tułowiu i szczątkowe nogi odwłokowe. – larwy polipoidalne: to larwy o miękkim ciele, posiadaja odnóża tułowiowe oraz posuwki, czyli odnóża odwłokowe. Należą do nich gąsienice motyli. – larwy protopoidalne: najrzadsze, mają nieczłonowany odwłok, ich ciało jest prymitywne i posiada zalążki żuwaczek, żuchw, nóg tułowiowych czy czułków. Należą do nich błonkówki. – larwy apoidalne: to larwy pozbawione odnóży. Należą do nich czerwie muchówek oraz larwy chrząszczy bogatkowatych, które żyją w drewnie. >> Chcesz dobrze zdać maturę z biologii? Zobacz ebook Zoologia Stadium poczwarki Zazwyczaj przytwierdzone są do łodyg roślin lub fragmentów drzew za pomocą jedwabnych nici. Niektóre z nich dodatkowo okryte są kokonami, co zwiększa ich bezpieczeństwo. Wyróżnia się dwie podstawowe grupy poczwarek: – poczwarki zamknięte: poczwarka okryta jest twardą osłoną, która zakrywa całe jej ciało razem z czułkami i odnóżami. Często wiszą przytwierdzone do części rośliny upodabniając się do liścia. Ten typ poczwarki występuje głównie u motyli. – poczwarki wolne – ciało nie pokrywa twarda osłona a czułki odnóża i skrzydła nie sa przyrośnięte do ciała. Ten typ poczwarek występuje głównie u chrząszczy. Aby poczwarka mogła rozwinąć się w imago, zachodzi w niej kilka złożonych procesów. Przede wszystkim dochodzi do niemal całkowitego rozpuszczenia narządów wewnętrznych. Procesowi temu nie ulega tylko biegnące wzdłuż grzbietu serce owada, gruczoł wydzielania wewnętrznego oraz układ nerwowy. Nowe narządy powstają z płytek imaginalnych. Piotr Tomkowski2021-02-23T09:22:41+01:00 Podobne wpisy Strona wykorzystuje pliki cookies, by działać prawidłowo oraz do celów analitycznych, reklamowych i społecznościowych. OK, Rozumiem Privacy Overview This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are as essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience. Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information. zapytał(a) o 11:28 Co to jest Metamorfoza? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź aniołek01 odpowiedział(a) o 11:28: metamorfoza to jest zmiana wygladu ;) nowy makijaz kolor wlosow fryzura ;) inne ciuchy ;P i lepiej sie czujesz :P Odpowiedzi blocked odpowiedział(a) o 11:29 Biologia U zwierząt (owady, płazy) przeobrażenie (metamorfoza) to przemiana formy larwalnej w postać ostateczną (imago). W cyklu rozwojowym owadów występują dwa typy przeobrażenia: przeobrażenie niezupełne owadów przeobrażenie zupełne owadów U roślin przez metamorfozę określamy przekształcenie narządów: łodyg, liści i korzeni, dzięki czemu mogą one pełnić specjalne funkcje, takie jak czepne, podporowe, spichrzowe itp. Narządy przeobrażone to m. in.: bulwa, wąsy roślinne, gałęziaki, itp. Literatura Maetamorfozy to starożytny gatunek literacki oraz tytuły dzieł. Metamorfozy - utwór Owidiusza, starożytnego rzymskiego poety. Metamorfozy, albo Złoty osiołek (także: Przemiany) - utwór Apulejusza rzymskiego pisarza z II w. Metamorfoza (motyw literacki) - często występuje w mitologiach, baśniach i w innych utworach. Muzyka Metamorfozy (Metamorphoses) - tytuł płyty Jean Michel Jarre'a (wyd. 2000) Źródło „[LINK]” zmiana wyglądu... są czesto takie programy w tv np na polsat cafe blocked odpowiedział(a) o 11:37 metamorfoaz to jednym slowme przemiana, np. zmiana wygladu,stylu zycia,pogladu itp. Metamorfoza to zmiana kogoś lub czegoś np. zmiana stylu restauracji Klauduś8 odpowiedział(a) o 11:29 Jakaś zmiana z gorszego na lepsze. :) Taka, która Cię ożeźwi ibędziesz się lepiej czuła. DAsz naj.:* Metamorfozy (także Przemiany) – złożony z piętnastu ksiąg poemat epicki, napisany przez rzymskiego poetę Owidiusza, przedstawiający przy pomocy wątków mitologii greckiej i rzymskiej stworzenie i historię świata. Dzięki temu, że utwór ten był znany średniowiecznym pisarzom, stał się jedną z ważniejszych książek opisujących mitologię. Utwór miał na celu stworzenie oryginalnej, rzymskiej wersji kosmogonii i był tworzony pod mecenatem Oktawiana Augusta między 2 a 8 rokiem naszej ery. Metamorfozy Najbardziej znanym utworem starożytnym zbierającym wątki metamorficzne są niewątpliwie Przemiany (Metamorphoseon, Libri Quindecim, po 4 r. Owidiusza (Publius Ovidius Naso). Dzieło to opowiada o powstaniu świata, zwierząt, roślin i ciał niebieskich. Owidiusz wzorował się na pisarzach greckich: Kallimachu, Eratostenesie, Nikanderze z Kolofonu, Parteniosie z Nikai oraz rzymskich: Katullusie, Cynnie, Macerze. Księgi I–V przedstawiają najstarsze mity — od chaosu przez potop, cztery wieki ludzkości, pożar świata do czasów tebańskich. Księgi VI–X obejmują mity dotyczące Herkulesa. Od księgi XI zaczynają się mity trojańskie, italskie i rzymskie. Owidiusz opowiada lub wspomina dwieście pięćdziesiąt mitów zawierających motyw przemiany. Metamorfozy przez Owidiusza przedstawiane mają swoje źródła w systemie kosmogoniczno-teurgicznym. Komplementarnym do takiego „systemu” jest zespół przekazów mitologicznych, w których „przemiana” dokonuje się za sprawą magii, bądź jest realizacją boskiej inkarnacji. Model Owidiuszowych Metamorfoz nazwijmy grecko-rzymskim , ten drugi –będzie charakterystyczny dla mitów, opowieści i wierzeń Egiptu. Warto o tym pamiętać, gdyż ten dwupodział jest podstawą do istotnego różnicowania mechanizmów „przemian” Owidiusza i Apulejusza. Późniejszy, równie znany, utwór Apulejusza (Apuleius Lucius, II w. — Metamorfozy albo złoty osioł (Metamorphoseon, Libri Undecim sive Asinus aureus) — koncentruje się na jednej postaci, bohaterze głównym. To opowieść z elementami satyry mennipejskiej, złożona z XI ksiąg, oparta na Przemianach Lukiosa z Patraj. Bohater Metamorfoz Apulejusza — Lucjusz z Koryntu, zamieniony przez magiczną pomyłkę w osła zachowuje (oprócz mowy) cechy ludzkie. Wędrując z kraju do kraju przeżywa wiele udręk i upokorzeń, obserwuje ludzką nikczemność i wady. Z formy zwierzęcej wyzwala go bogini Izyda, której Lucjusz będzie służył dalej jako kapłan. Metamorfozy Apulejusza stanowią genologiczną „bazę” dla formującej się później noweli antycznej. W tym miejscu należałoby się pokusić o zakreślenie „konturów gatunkowych” metamorfozy. Zarówno „Przemiany” Owida i „Metamorfozy” Apulejusza są synkretycznymi wypowiedziami literackimi, przetwarzającymi mity oraz opowieści. Wydaje się wszakże, że utwór Owidiusza zawiera elementy determinujące jego niepowtarzalność – odmienność – zatem prowokujące do traktowania go jako krystalizującego się dopiero gatunku. Główny element inwencyjny wyróżniający „Metamorfozy” z Mitologii stanowi oczywiście opowieść o „przemianie”. Opowieści te wszakże zachowują wyraźną i konsekwentną cykliczność oraz chronologię [ elementy „scalające”] ale równocześnie prezentują różnorodność nastroju i stylu. Można by rzec , iż są „enklawą” literackiej cudowności, w której „boskie” zostało funkcjonalnie zespolone z „ludzkim”. Zwolennicy genologicznej „czystości” traktowaliby zatem „Metamorfozy” Owidiusza jako niepowtarzalny [i już nigdy nie powtórzony] egzemplarz gatunkowy. W tym szkicu skłaniamy się ku takiej postawie, pragniemy wszakże przywołać i przypomnieć kilkanaście utworów literackich, w których „przemiana” będzie istotnym „generatorem’ metamorficzne przejęte z mitologii greckiej i rzymskiej stanowią podstawę topiczną realizowaną w literaturze po czasy najnowsze. Świadczy o tym powszechność kulturowa mitu Narcyza. Jest on niejako prototypową metamorfozą: najpierw usychająca z nieodwzajemnionej miłości do Narcyza nimfa zostaje z litości zamieniona w echo, potem Narcyz zostaje ukarany paradoksalną metamorfozą (stabilność własnego odbicia i niemożność jego osiągnięcia), w końcu po śmierci zostaje zamieniony w kwiat, który odegra kluczową rolę w micie o Persefonie. Zapewne też owa m. ma najbogatsze repliki plastyczne (Caravaggio, N. Poussin, S. Dalí). Mit Narcyza staje się też wielką metaforą filozofii personalistycznej (dwie postawy wobec życia — Herkules i Narcyz). Znaczna część m. — mitów w postaci niemal niezmienionej, pojawia się w okresach powielających programowo znane tematy mitologiczne (klasycyzm i odwołania neoklasycyzujące), realizowana jest też w literaturze staropolskiej (np. S. Twardowskiego — Dafnis w drzewo bobkowe przemieniła się, 1638). Obok nurtu klasycznego coraz częściej dochodzi do głosu nurt drugi — wyprowadzony bądź to z form menippejskich (np. FABLIAUX z elementami m.), bądź folkloru. Opowieści o zaczarowanej królewnie, o Pięknej i Bestii, czy w ogóle całe folklorystyczne bestiarium stają się ważnym „budulcem” tej nowej m., której przejawy są najwyraźniejsze w fantastycznych baśniach i także w romansach rycerskich (por. motyw „zaczarowania” u M. de Cervantesa). Fantazmatyczna wyobraźnia romantyczna adoptuje oba te źródła odsuwając na bok topikę antyczną. Powszechne wątki lycantropii (wampiryzmu) baśni braci Grimm, twórczość Hoffmanna (Diable eliksiry — Die Elixiere des Teufels, 1816) utrwalają mroczny „gotycki” model m., choć zdarzają się ballady, gdzie ów motyw ma charakter melioratywny (ballada Rybka, 1822 — A. Mickiewicza). Zerwanie ze znanym klasycznym stereotypem przemiany wypływającej z ingerencji bogów powoduje, że twórcy romantyczni poszukują innych motywacji metamorficznych, upatrując ich w przejawach irracjonalnych mocy tkwiących w samym człowieku. Literatura XIX w. zwraca przeto uwagę na wszelkie przejawy poczucia nietożsamości osoby bohatera, jego lęki wyprowadzone z wyalienowanej cielesności (Nos, 1835, N. Gogola) bądź schizoidalnego rozszczepienia osobowości (Sobowtór — Dwojnik, 1846, F. Dostojewskiego). W tym duchu tworzone są takie m. jak, nawiązująca do A. E. Poe, Dziwna historia dra Jekylla i Mra Hyde’a (The Strange Case of dr Jekyll and Mr Hyde, 1886) R. L. Stevensona czy powieść Portret Doriana Greya (The Picture of Dorian Grey, 1890) O. Wilde’a. Portret Wilde’a wprowadza niezmiernie interesującą technikę metonimicznego sprzężenia między bohaterem i jego portretem, stanowiąc zarazem nową rewidowaną wersję mitu Narcyza. Dodajmy, że wiek XIX wykorzystuje fantazmatykę metamorficzną dla celów dydaktycznych — w literaturze adresowanej do dzieci. Niesforny bądź zły dziecięcy bohater zostaje zamieniony w owada (mucha w Guciu zaczarowanym [1884] Z. Urbanowskiej) bądź zminiaturyzowany (Cudowna podróż — Nils Holgersson underbara resa genom Sverige [1906] S. Lagerlöf), by w tej formie przejść swoistą kwarantannę. M. dwudziestowieczne zachowując aurę fantastyczności aktualizują jednocześnie przerażenie jednostki wyalienowanej ze świata. Najbardziej znaną, najpełniejszą oraz najdokładniej kreślącą gatunkowe kontury m. jest Przemiana (Die Verwandlung, 1916) F. Kafki. Przemiana Gregora Samsy w ogromnego robaka jest niespodziana i nieodwracalna. Niesamowitość tej m. jest konfrontowana z próbami bohatera, aby zachować śladowe bodaj kontakty z rodziną. Relacyjny, reporterski tok narracyjny podkreśla jeszcze ową zgodę na niecodzienność. Przemiana mieści się w „obsesjach” i powtarzalnych tematach prozy Kafki: kompleksu niższości, nieudanych prób inicjacyjnych, poczucia wstydu, lęku przed wszechpotężnym ojcem. Mimo podobieństw z prozą Kafki m. B. Schulza (Sklepy cynamonowe, 1934) przedstawiają inną aksjologię samej m. Ojciec — Jakub zmieniający się w karakona, kondora, ogromną muchę czy kraba-skorpiona — jest nieśmiertelny, bowiem nieskończona jest jego ucieczka. Ucieczka z formy do formy podkreśla kreacyjny model samej prozy Schulza. Problem wyobcowania może być zastąpiony niebezpieczeństwem „tyranii masy”, nadchodzących lat totalitaryzmu politycznego i społecznego (Nosorożec — Le rhinocéros, 1959, E. Ionesco). Groteskowe przemiany często kamuflują przed cenzurą dobitny osąd rzeczywistości, jak w prozie M. Bułhakowa. Psie serce (Sobaczje sierdce, 1925), będące jednocześnie parodystyczną wersją SF, jest zjadliwym pamfletem na nepowskie realia oraz samego „homo sovieticus”, którego sekrecje (przeszczepiona szyszynka) są władne znieprawić nawet najbardziej przyjazne psie serce. Niekiedy proza współczesna ewokuje temat „pragnienia przemiany”. Tak należałoby odczytywać Ptaśka (Birdy, 1978) W. Whartona. Charakterystyczne dla ostatnich lat są groteskowe m. wyprowadzone z ducha Gogolowego Nosa np. Pierś (The Breast, 1972) Ph. Rotha czy proza pt. CH („Twórczość” 1996 nr 9) M. Bukowskiego, które podejmują znany motyw ciała wyalienowanego, zagrażającego spójności osobowej bohaterów, symbolizując też lęki przed nietożsamością seksualną. Interesującą formę techniki metamorficznej prezentują opowieści nurtu „realizmu magicznego” odwołujące się nierzadko do utrwalonych już form „gotycyzmu” literackiego. M. należałoby rozpatrywać komplementarnie z opowieściami inkarnacyjnymi (wielokrotne wcielenia duszy) oraz „przemianą wewnętrzną” czy „konwersją”. Pewne cechy wyznaczają wspólne pole genologiczne tych wypowiedzeń. Także w literaturze popularnej, np. w horrorach o wilkołakach i wilczycach, jak również w obficie współcześnie reprezentowanej literaturze fantasy. Uważasz, że ktoś się myli? lub

metamorfoza co to jest